Πάει καιρός που σε είδα.
Σε θυμόμουν πάντα.
Μια γαλάζια στάμπα ήσουν, πάνω στα θολά απογέματα.
.
«Δε θα χαθούμε», είπες.
Κι εγώ ανακατεύω από τότε μια νοσταλγική πικράδα στον καφέ.
.
Μπορεί τελικά η ζωή να μην χαράμισε ούτε μια Αθανασία για μας...
Μπορεί οι χρόνοι της Απόδρασης να 'ταν φυλακισμένοι...
... μα κάθε πρωί δραπετεύεις απ' το δωμάτιο μου
σαν την ματαιοδοξία των αδιάβαστων στίχων...
Σε θυμόμουν πάντα.
Μια γαλάζια στάμπα ήσουν, πάνω στα θολά απογέματα.
.
«Δε θα χαθούμε», είπες.
Κι εγώ ανακατεύω από τότε μια νοσταλγική πικράδα στον καφέ.
.
Μπορεί τελικά η ζωή να μην χαράμισε ούτε μια Αθανασία για μας...
Μπορεί οι χρόνοι της Απόδρασης να 'ταν φυλακισμένοι...
... μα κάθε πρωί δραπετεύεις απ' το δωμάτιο μου
σαν την ματαιοδοξία των αδιάβαστων στίχων...